!پنج دقیقه بیشتر

مرز بین صبح با هر زمان دیگر، کرکره ای چوبی است که تا یقه از سرما جمع شده است و چیزی مدام در کله فریاد می زند ”پنج دقیقه بیشتر!“ سرآغاز این آشوب اما، لحظه های به یاد مانده از رویایی ست که هنوز در کله تاب می خورد. وسواسی بیمارگونه بازیابی تمام لحظه ها را تقلا می کند و یادآوریِ هر لحظه تمدیدِ پنج دقیقۀ دیگر است. صراحت سرما از پس شوفاژِ خاموش سر باز می کند و یادی میان زمستانِ اتاق تازه میشود. کوچه، محله، شهر، کشور ... فاصله ها در دو متر و نیمی من و پنجره خلاصه می شوند. درست آنطرف دیوار جایی ست که من هر روز زندگی می کنم. این طرف اما، در بعضی از روزهای سال، کوچک می شود. درِ مستراح به یادم می آید، سبکی بعد از __ و سیفونی که همه چیز را با خود می برد. با باز کردن شیر آّب، دست از سرما کرخت می شود و قهوه جوش روی گاز قل قل
می کند. وسایلم را توی کوله می چپانم، لنگ در هوا جوراب می پوشم و به سمت آشپزخانه لی لی می روم. دوباره لحظه ای خاص از چیزی مشکوک به رویا، گفتگویی در جریان، میان دو نفر آدم، آدم های دیگری هم هستند، شیشه ای و صامت. صدای گفتگو لای شیشه ها می پیچد و از خندۀ تو یکی ترک می خورد. جزئیات صورتت به طرز آزاردهنده ای دقیق و واقعی ست. عینک از بخارِ چای تار می شود، بازگشت فنجان به نعلبکی، ها میکنی، باد کرکره چوبی را می رقصاند، من پتو را محکمتر دور خودم می پیچم و تصویر تو پنج دقیقۀ پیش مات شده است.

سه نوامبر
میلان

!پنج دقیقه بیشتر

مرز بین صبح با هر زمان دیگر، کرکره ای چوبی است که تا یقه از سرما جمع شده است و چیزی مدام در کله فریاد می زند ”پنج دقیقه بیشتر!“ سرآغاز این آشوب اما، لحظه های به یاد مانده از رویایی ست که هنوز در کله تاب می خورد. وسواسی بیمارگونه بازیابی تمام لحظه ها را تقلا می کند و یادآوریِ هر لحظه تمدیدِ پنج دقیقۀ دیگر است. صراحت سرما از پس شوفاژِ خاموش سر باز می کند و یادی میان زمستانِ اتاق تازه میشود. کوچه، محله، شهر، کشور ... فاصله ها در دو متر و نیمی من و پنجره خلاصه می شوند. درست آنطرف دیوار جایی ست که من هر روز زندگی می کنم. این طرف اما، در بعضی از روزهای سال، کوچک می شود. درِ مستراح به یادم می آید، سبکی بعد از __ و سیفونی که همه چیز را با خود می برد. با باز کردن شیر آّب، دست از سرما کرخت می شود و قهوه جوش روی گاز قل قل
می کند. وسایلم را توی کوله می چپانم، لنگ در هوا جوراب می پوشم و به سمت آشپزخانه لی لی می روم. دوباره لحظه ای خاص از چیزی مشکوک به رویا، گفتگویی در جریان، میان دو نفر آدم، آدم های دیگری هم هستند، شیشه ای و صامت. صدای گفتگو لای شیشه ها می پیچد و از خندۀ تو یکی ترک می خورد. جزئیات صورتت به طرز آزاردهنده ای دقیق و واقعی ست. عینک از بخارِ چای تار می شود، بازگشت فنجان به نعلبکی، ها میکنی، باد کرکره چوبی را می رقصاند، من پتو را محکمتر دور خودم می پیچم و تصویر تو پنج دقیقۀ پیش مات شده است.

سه نوامبر
میلان

• What is going on? click HERE
  

• What is going on? click HERE
  

 جریان از چه قراره؟ اینجا کلیک کن

 جریان از چه قراره؟ اینجا کلیک کن