برای مشاهده تصویر - بعد از خواندن متن - بر روی دایره خاکستری کلیک کنید

 برای مشاهده تصویر - بعد از خواندن متن - بر روی دایره خاکستری کلیک کنید

سوراخی به قطر پنج سانتی متر

در آن لحظه که گمان می بری حقیقتی بر تو نازل شده، همه آن چه پشت سر نهاده ای به سخره گرفته می شود. شهامتی بر تو فائق می‌ گردد و اعتماد می کنی، به تمام نشانه ها. در عین حال اما پرسشگرانه تردید می کنی، می جویی حاصل انفعالِ نگفتن را، ژرفای سکوت را، فروخوردن یک راز را و تمرین صبوری را و آنگاه که دوباره چیره می گردد یقین، به پا می خیزی در راهی بی بازگشت، غافل از تاثیر لحظه، که چه می دهد به تو آن ثانیه از آن دقیقه از آن ساعتِ روز. که اتفاق چگونه مفهومی است در ساحت زمان و ادعا می کنی که زمانِ موعود را دانسته ای غافل از اینکه دانسته هایمان همیشه بیشتر از ندانسته ها جلوه می‌کنند، که ترکیب شانس و یکی از تلاش های مکررمان در نهایت آن چیزی است که گمان می بریم دانسته برگزیده ایم و چه بسیارند لحظات ناکام در این آزمون و خطای برگشت ناپذیر . هر ناکامی سوراخی است به قطر یک سانتیمتر. و ما همواره واقف به رنجِ مالکیتِ سوراخی تازه در وجودِ خویش، به ادامه دادن اراده می کنیم. نتیجه تخلخلِ وجودی است که با گذار از ناکامی ها رشد نموده و اکنون از لابلای سوراخ ها ریشه می دواند. بی شک هرکداممان معلم ژنی هستیم که استقلال تکثیر را در غیاب مولد فراگرفته. در واقع هر سوراخ یک سانتیمتری، پاره ای از غرورمان را به تناسب حجمش سرکوب می کند. چه می شود اما، اگر که ما نیز غرور را تا سر حد نابودی سرکوب کنیم و به تکرار مضاعف تلاشهایمان بکوشیم؟ آیا نه اینکه احتمال دست یافتن به آنچه می خواهیم افزایش یافته است؟ یا شاید که تنها متخلخل تر گشته ایم؟

ده نوامبر
میلان

سوراخی به قطر پنج سانتی متر

در آن لحظه که گمان می بری حقیقتی بر تو نازل شده، همه آن چه پشت سر نهاده ای به سخره گرفته می شود. شهامتی بر تو فائق می‌ گردد و اعتماد می کنی، به تمام نشانه ها. در عین حال اما پرسشگرانه تردید می کنی، می جویی حاصل انفعالِ نگفتن را، ژرفای سکوت را، فروخوردن یک راز را و تمرین صبوری را و آنگاه که دوباره چیره می گردد یقین، به پا می خیزی در راهی بی بازگشت، غافل از تاثیر لحظه، که چه می دهد به تو آن ثانیه از آن دقیقه از آن ساعتِ روز. که اتفاق چگونه مفهومی است در ساحت زمان و ادعا می کنی که زمانِ موعود را دانسته ای غافل از اینکه دانسته هایمان همیشه بیشتر از ندانسته ها جلوه می‌کنند، که ترکیب شانس و یکی از تلاش های مکررمان در نهایت آن چیزی است که گمان می بریم دانسته برگزیده ایم و چه بسیارند لحظات ناکام در این آزمون و خطای برگشت ناپذیر . هر ناکامی سوراخی است به قطر یک سانتیمتر. و ما همواره واقف به رنجِ مالکیتِ سوراخی تازه در وجودِ خویش، به ادامه دادن اراده می کنیم. نتیجه تخلخلِ وجودی است که با گذار از ناکامی ها رشد نموده و اکنون از لابلای سوراخ ها ریشه می دواند. بی شک هرکداممان معلم ژنی هستیم که استقلال تکثیر را در غیاب مولد فراگرفته. در واقع هر سوراخ یک سانتیمتری، پاره ای از غرورمان را به تناسب حجمش سرکوب می کند. چه می شود اما، اگر که ما نیز غرور را تا سر حد نابودی سرکوب کنیم و به تکرار مضاعف تلاشهایمان بکوشیم؟ آیا نه اینکه احتمال دست یافتن به آنچه می خواهیم افزایش یافته است؟ یا شاید که تنها متخلخل تر گشته ایم؟

ده نوامبر
میلان

• What is going on? Click HERE
  
  

• What is going on? Click HERE
  
  

جریان از چه قراره؟ اینجا کلیک کن

جریان از چه قراره؟ اینجا کلیک کن